Kerst 2025 voelde erg koud...

Door de aanhoudende vorst,
met temperaturen onder het vriespunt,
kon men nu op natuurijs schaatsen.
Niet overal 
en soms van korte duur...

Aan de rand van het ijs
stond ik stil,
niet om te schaatsen,
maar om te kijken
wie het aandurfde.
Veters strak,
voorzichtig de eerste stap gezet,
ik besefte
dat je niet elke winter zoiets ziet.


Foto 2.Wat mijn aandacht trok...
Ik zag een kind,
vallen en weer opstaan.
Ik vroeg me af of het pijn deed.
Jong geleerd is oud gedaan,
dacht ik terwijl ik keek.
Een moeder reikte haar hand,
boog zich iets voorover.
Haar hand gaf vertrouwen;
het kind kreeg de kans
om het zelf te doen
en stond weer op.
Met die hand in de buurt
durfde het opnieuw.
Niet beschermd tegen elke val,
wel gesteund op te staan.
Misschien gaat het erom
niet hoe vaak je valt,
maar dat iemand gelooft
dat je het kunt.
Zich op glad ijs begeven
is het soms ook 
ergens om vragen 
wat nodig is om te leren,
te vallen en weer op te staan.

Terwijl ik mijn pad vervolgde
om weer op huis aan te gaan...
Beleefde ik de wandeling anders
nu de hond niet naast me liep
Geen vertrouwde stappen
naast de mijne,
Ik keek niet meer omlaag
om te zien of hij volgde,
maar vooruit
en soms even om me heen,
uit gewoonte.
De hond was deze keer thuisgebleven
Toch liep mijn hond ergens mee,
niet naast me,
maar in het ritme van mijn passen
't Zette me tot nadenken:
over aanwezigheid, over gewoontes,
en over 
hoe iemand zelfs in afwezigheid
je wandeling kan kleuren.


Groet Plantster

.